مي دونم كه يك نفر هست زير اين گنبد سنگي.
كه مياد رو آسمونم مي كشه يه قوس رنگي.
اون كه از تبار دريا ، اون كه از نسل ستاره س .
وقتي باشه هر دقيقه يه تولد دوباره س .
اون كه آينه ي اتاقم از حضورش بي نصيبه .
توي اينه من نشستم اما من با من غريبه .
فرصتي نمونده اي عشق ! اين صدا صداي مرگه.
آخرين فصل جوانه ، فصل جون دادن برگه .
از تو قصه ها طلوع كن تا غروب من بميره .
زير خاكستر سردم ، شعله ي تو جون بگيره .
يكي بايد اينجا باشه كه من رو بدزده از من .
با من از خودم خودي تر ، بين تن باشه و پيرهن .
يكي بايد اين جا باشد كه شب رو كم كنه از روز.
روز تازه يي بياره جاي اين روز غزلسوز .
يكي بايد اينجا باشه ، اوني كه مثل كسي نيست .
وقت سر دادن آواز مثل اون همنفسي نيست.
فرصتي نمونده اي عشق ! اين صدا صداي مرگه.
آخرين فصل جوانه ، فصل جون دادن برگه .
از تو قصه ها طلوع كن تا غروب من بميره .
زير خاكستر سردم ، شعله ي تو جون بگيره.

موفق باشي. خوشحال مي شم که به وبلاگ من هم بزنيد .