در همه آن لحظه هاي تلخ يا نا تلخ ، /

مي رود چار اسبه فرمان نگاه من /

گر به كار خود فرو باشيد /

يا به كار مردم ديگر /

يا به كاهيده زبار خود /

يا بيفزوده به بار مردم ديگر ؛ /

ديده باني مي كنم ناخوب و خوب كارهاتان را /

بي خيال از دستكار سردستان در من /

كاوش بي هوده ي مردم نمي بندد رهي بر من . /

بيهده نشكسته ام من /

بر عبث ننهاده ام نقشي شكسته بر شكسته . /

هر چه تان با گردش زنجير من بسته . /

گر به تلخي بر لب خاموش واري مي نشينم ، /

گر به حسرت مي فزايم ، يا به رنجي مي گشايم ، /

من ، من لبخنده ي روزان تلخ و دردناك بيدلي خلوت گزينم .

« نيما يوشيج »